Wadowice to niezwykle malownicze miasteczko województwa małopolskiego, leżące na brzegu rzeki Skawy, na pograniczu Beskidu Małego i Pogórza Śląskiego. To rodzinne miasto największego z Polaków XX wieku – Papieża Jana Pawła II. Osada istniała już w XIII wieku, jednak pierwsza wzmianka pochodzi z 1327 roku a mówi o przynależności Wadowic do Księstwa Oświęcimskiego.
Akt lokacyjny miasta nie zachował się. Przypuszczalnie nadanie praw miejskich miało miejsce w połowie XV wieku. Był to czas kiedy Wadowice bardzo szybko się rozwijały. Powstawały liczne zakłady rzemieślnicze, odbywały się jarmarki.
Najważniejszym wydarzeniem w dziejach miasta, były bez wątpienia narodziny w dniu 20 maja 1920 roku Karola Wojtyły, późniejszego papieża Jana Pawła II. Oczywiście zanim Wadowice stały się miastem szeroko znanym i powszechnie kojarzonym w świecie, musiało upłynąć jeszcze sporo czasu, wszak pierwszy Polak wstąpił na Stolicę Piotrową w 1978 roku. Najważniejszym zabytkiem miasta jest kościół Ofiarowania Najświętszej Marii Panny. Najstarsza jego część to prezbiterium z końca XV wieku. Później na przestrzeni wieków dobudowywano kolejne, trzynawowy korpus, kaplice i zakrystię. Trudno z tego powodu określić jednoznacznie styl architektoniczny budowli. Obok, przy ulicy Kościelnej działa Muzeum Papieskie.
Polaków wnoszących w dziedzictwo ludzkości swój geniusz było zapewne wielu. Mikołaj Kopernik z Torunia, Fryderyk Chopin z Żelazowej Woli, Maria Skłodowska-Curie z Warszawy, Lech Wałęsa z Gdańska i – największy z nich – Karol Wojtyła – Jan Paweł II z Wadowic… Mamy szczęście upamiętniać ich dziedzictwo. Muzeum Dom Rodzinny Ojca Św. Jana Pawła II w Wadowicach powstawało stopniowo. Od narodzin pomysłu do realizacji marzeń upłynęło wiele lat. Nowa ekspozycja stała w przebudowanym Domu Rodzinnym Jana Pawła II to nowoczesna, multimedialna wystawa narracyjna, która nie tylko pozwala poznać lub odkryć na nowo życie, działalność i nauczanie Człowieka, który zmienił oblicze współczesnego świata, ale też zabiera zwiedzających w podróż w czasie, dotykając najnowszej historii Polski. Zaprasza do swego rodzaju spotkania z naszym ukochanym Ojcem Świętym. Około 1 200 m2 powierzchni wystawienniczej na czterech kondygnacjach budynku podzielono na szesnaście stref, które prowadzą śladami życia Karola Wojtyły – Jana Pawła II.
Kalwaria Zebrzydowska, położona w malowniczym Pogórzu Makowskim (pow. wadowicki, woj. małopolskie), to nie tylko kościół i klasztor, ale również zespół kaplic i kościołów dróżkowych oraz manierystyczny park krajobrazowy. Jego powstanie zawdzięcza się Mikołajowi Zebrzydowskiemu. W 1602 r. dokonał on fundacji klasztoru i kalwarii. Miasteczko jest tętniącym miejscem kultu. Pielgrzymów, których liczba sięga miliona rocznie, przyciągają nabożeństwa dróżkowe na Dróżkach Pana Jezusa i Dróżkach Matki Bożej, Sanktuarium Pasyjno- Maryjne oraz Cudowny Obraz Maryi Kalwaryskiej.
W 1602 roku wystawiony został akt fundacyjny klasztoru przez Mikołaja Zebrzydowskiego. Już w 1617 roku, założył osadę Zebrzydów, bardziej jako zaplecze klasztoru, zapewniające przybyłym pielgrzymom nocleg i wyżywienie.
Właściwej lokacji miasta pod nazwą Nowy Zebrzydów, dokonał Jan Zebrzydowski, syn Mikołaja w 1640 roku. Miasto zaczęło się rozwijać i przesuwać w kierunku dzisiejszego centrum. Kolejny właściciel, Józef Czartoryski wybudował ratusz. Po rozbiorach miasto pozostało w prywatnych rękach, przemianowane na Kalwarię, rozwijało się rzemiosło, zwłaszcza stolarstwo. W połowie XIX wieku, w wyniku reformy administracyjnej dokonanej przez Austriaków, Kalwaria, odtąd już oficjalnie Zebrzydowska przestała być własnością prywatną. Wraz z uruchomieniem linii kolejowej z Krakowa do Suchej Beskidzkiej, powstaniem szkoły stolarskiej miasto wyraźnie się ożywiło. W 1905 roku wybudowano kościół Św. Józefa na rynku.
Bezsprzecznym faktem jest to, że tak jak na początku, tak i w obecnym czasie, rytm miasteczku nadaje klasztor i dróżki. Zwłaszcza po ostatnich wizytach Jana Pawła II i Benedykta XVI wzmógł się bardzo ruch pielgrzymkowy. Kalwaria Zebrzydowska się jednym z najważniejszych miejsc na szlakach pielgrzymkowych w Polsce.
Przez Kalwarię prowadzą dwa szlaki, niebieski z Brzeźnicy do Łopusznej, oraz żółty, przez Pogórze Wielickie z Radziszowa do Wadowic. Swój początek ma tu zielony szlak do Makowa Podhalańskiego.
Kraków – miasto w całej swej historii przyciągało i wciąż przyciąga ludzi niezwykłych. Od architektów, artystów, uczonych po zacnych mieszczan, którzy pozostawili po sobie spuściznę w postaci wyjątkowych w skali światowej zabytków i wytworów kultury zarówno wysokiej jak i materialnej.
Kraków istniał już, zanim komukolwiek przyśniło się państwo polskie. Choć pierwsza wzmianka o Krakowie pochodzi z 966 roku, a więc daty przyjęcia przez Polskę chrześcijaństwa, miasto znajdowało się wtedy poza jej granicami. Przyłączenie Krakowa do Polski nastąpiło około 990 roku. Od połowy XI wieku, Kraków staje się formalnie stolicą Polski. Odtąd systematycznie wzrasta znaczenie Krakowa w ówczesnej Europie. Jest siedzibą królów, później także miejscem koronacji. Od 1364 roku działa Akademia Krakowska, w 1410 roku z Krakowa wyrusza Jagiełło po zwycięstwo pod Grunwaldem. Następuje XVI wiek, zwany „złotym”, czyli okres szczególnie dynamicznego rozkwitu miasta.
Zamek przeobrażony we wspaniałą renesansową rezydencje królewską, jest miejscem zjazdów królewskich, różnych uroczystości dworskich, turniejów, festynów. Jednakże przede wszystkim siedzibą rodową dynastii jagiellońskiej, zasiadającej w owym czasie na trzech tronach. Nie sposób wymienić i opisać wszystkich zabytków, którymi Kraków się szczyci. Zamek w obecnym kształcie pochodzi z XVI wieku, kiedy to z gotyckiej budowli został przebudowany po pożarze w okazałą, renesansową rezydencję. W salach i komnatach zamkowych zgromadzono bezcenne dla historii i kultury narodu przedmioty i pamiątki. Krakowski rynek, który wytyczono przy okazji lokacji miasta w 1257 roku, to autentyczne serce miasta. Był i jest świadkiem rozmaitych wydarzeń. Od tych bardziej patetycznych, jak Hołd Pruski, przysięga T. Kościuszki czy „biały marsz, aż po noce sylwestrowe, czyli występy gwiazd muzyki pop. Tak czy inaczej rynek zawsze tętnił, tętni i będzie tętnił życiem. Najważniejsze budowle skupione wokół rynku, to malutki kościół Św. Wojciecha, słynny, gotycki kościół Mariacki z ołtarzem Wita Stwosza, Wieża Ratuszowa i Sukiennice.
Sanktuarium mieści się najpierw w obiekcie klasztornym Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, który powstał w 1891 roku jako fundacja księcia A. Lubomirskiego dla dziewcząt i kobiet potrzebujących głębokiej odnowy moralnej. W okresie międzywojennym w tym klasztorze żyła i zmarła s. M. Faustyna Kowalska (1905-1938), przez którą Chrystus Pan przekazał Kościołowi i światu orędzie o Bożym miłosierdziu. Przybliża ono tajemnicę miłosierdzia Bożego, wzywa do zaufania Panu Bogu i postawy miłosierdzia wobec bliźnich, a także do głoszenia i wypraszania miłosierdzia Bożego dla świata.
Lanckorona to malownicza wieś oddalona zaledwie o 36 km od Krakowa i 7 km od Kalwarii Zebrzydowskiej. Położona na najwyższym wzniesieniu w okolicy – Górze Lanckorońskiej oferuje widoki na Tatry i Babią Górę. Lanckorona była niegdyś ulubionym miejscem wypoczynku malarzy, pisarzy i artyst
ów, którzy szukali natchnienia wśród pięknych krajobrazów i urokliwych drewnianych domków. Do dziś jest jedną z najpiękniejszych wsi w Małopolsce. Turyści lubiący piesze wędrówki mogą wybrać jedną z 5 tras spacerowych: Dawny Trakt Królewski, zieloną: Aleja Zakochanych, niebieską: Droga na Moczary, żółtą: Aleja Cichych Szeptów, brązową: Droga do Dawnego Kamieniołomu.
Jedna z tras wiedzie przez północną część Góry Lanckorońskiej, gdzie znajdują sie ruiny zamku zbudowanego jeszcze za czasów Kazimierza Wielkiego. Zamek uległ zniszczeniu najpierw w 1655 r. podczas potopu szwedzkiego, kiedy wraz z częścią zamku spalono ok. 80 domów, a następnie za sprawą walk podczas konfederacji barskiej w 1772 r. Dziś podziwiamy jedynie fragmenty mostu zwodzonego i baszt połączonych murem obronnym. Bogata historia i malownicze położenie ruin zapewniły mu wpis na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO jako element kulturalno-krajobrazowy Kalwarii Zebrzydowskiej.
Po pieszych wędrówkach trzeba odpocząć na ławeczkach lanckorońskiego rynku, w otoczeniu 
zabytkowych, drewnianych domów. Stromy rynek, z którego pod kątem prostym odchodzą malownicze uliczki, pamięta XIX-wieczną odbudowę. Przypomina też, że do 1934 r. Lanckorona posiadała prawa miejskie. W dolnej części rynku jest muzeum regionalne oraz sklep, w którym można kupić lokalne miody, dżemy, wyroby ceramiczne i koronkowe. Warto też odwiedzić XIV-wieczny kościół św. Jana Chrzciciela. Jego wnętrze nosi znamiona różnych epok: ołtarz główny powstał w późnym renesansie, chrzcielnica i obraz Chrzest Chrystusa w baroku, a ołtarz boczny reprezentuje rokoko. Cisza, spokój, świeże powietrze, ciekawa historia, bliskość przyrody oraz różnorodna oferta noclegów – od hoteli przez pensjonaty i gospodarstwa agroturystyczne – czynią Lanckoronę idealnym miejscem na weekendowy wypad za Kraków.
Paszkówka leży 30 km na południowy — zachód od
Krakowa, 12 km na zachód od Skawiny. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1381 roku, jednakże wieś musiała istnieć dużo wcześniej. Świadczy o tym sama nazwa, zaliczana do grupy nazw patronimicznych. Na początku swojej historii była własnością, lub wręcz została założona przez jakiegoś Paszka a następnie odziedziczyli ją jego potomkowie. Wtedy, też powstała nazwa wsi, którą należy przetłumaczyć jako dziedzictwo potomków Paszka. Leonard Wężyk i jego żona Ludwika wznieśli murowany, neogotycki pałac. Wybudowany w latach 1865-1870, jest dziełem znanego krakowskiego architekta, Feliksa Księżarskiego, autora budynku Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wzniesiony według jego projektu, piętrowy pałac jest założony na planie wydłużonego prostokąta z wieloma ryzalitami. Główna elewacja jest niesymetryczna; do jej wschodniego skrzydła przylega ośmioboczna wieża mieszcząca klatkę schodową. Z zewnątrz ozdabiają budynek wieżyczki sterczynowe, gzymsy i fryz oraz dekoracyjny motyw głów pod oknami pierwszego piętra. Nad głównym wejściem znajduje się rzeźbiona tarcza z herbami właścicieli: wężem rodziny Wężyków i ciołkiem rodu Żeleńskich. Według jednych historyków sztuki pałac jest neogotycki, według innych nie mieści się w formalnych granicach tego stylu i z tego powodu określać go należy jako obiekt pseudogotycki. Szczególny charakter nadają budynkowi wyraźnie zaznaczone ryzality oraz zwieńczona krenelażem wieża. Bardziej wnikliwa analiza zabytku każe upatrywać w nim pewnych wzorców zaczerpniętych z gotyku angielskiego. W jakim stopniu wzorce te wynikały z osobistych upodobań nowych właścicieli trudno orzec. W l. 80-tych pałac wraz z gruntami należał do Ludwiki Wężykowej. W 1890 r. właścicielem majątku był Jan Wężyk.
